Από την ημέρα που ο Θεός του ποδοσφαίρου αποχώρησε από τα γήπεδα της Αμερικής συνοδεία της νοσοκόμας, όλη η χώρα ψάχνει τον άνθρωπο που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του και θα την οδηγήσει ξανά στη δόξα. Σε αυτή την προσπάθεια έχουν “καταστραφεί” αρκετοί ποδοσφαιριστές και η φανέλα μοιάζει πλέον καταραμένη.
“The next Maradona”, είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για έναν παίκτη αλλά συνάμα το μεγαλύτερο βάρος για να σηκώσει στην καριέρα του. Αυτές οι λέξεις μοιάζουν με δηλητήριο, σαν το φιλί του θανάτου που έχει δοθεί μέχρι τώρα σε πολλούς νεαρούς Αργεντινούς, βάζοντας ουσιαστικά το μεγάλο στοπ στην ποδοσφαιρική σταδιοδρομία τους. Δεν έχει βρεθεί κανένας μέχρι σήμερα να φορέσει τα παπούτσια του μεγάλου Ντιέγκο, αλλά οι Αργεντινοί δεν έχουν σταματήσει να προσπαθούν να βρουν τον παίκτη που θα τους βγάλει στους δρόμους.
Η παρουσίαση των 32 ομάδων του Μουντιάλ
Κάθε τόσο ακούμε για ένα μεγάλο ταλέντο, για κάποιον που διαπρέπει με τις μικρές Εθνικές ομάδες της χώρας και σκοράρει με κάθε πιθανό τρόπο, μαζεύοντας τους μάνατζερ από όλο τον κόσμο να δουν τα κατορθώματά του. Ορτέγκα, Ρικέλμε, Σαβιόλα, Αϊμάρ, Ντ' Αλεσάντρο είναι λίγα από τα δεκάδες ονόματα που έχουν ζήσει στη σκιά του Μαραντόνα. Πολλοί περισσότεροι έχουν “καταστραφεί” πριν καν γίνουν γνωστοί, με τη λίστα να είναι ατελείωτη.
Όλοι τους μάγεψαν στην Λατινική Αμερική και τράβηξαν τα βλέμματα των Ευρωπαίων, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να κάνει το βήμα παραπάνω. Είχαν ταλέντο, ξεσήκωναν τα πλήθη, σκόραραν, είχαν την ποδοσφαιρική ευφυΐα που χρειαζόταν, αλλά κάτι τους έλειπε για να φτάσουν στην κορυφή. Άλλοι δεν κατάφεραν ποτέ να σηκώσουν την πίεση που τους ασκείται όταν φορούν τη φανέλα της Εθνικής και άλλοι δεν μπόρεσαν ποτέ να βάλουν το παιχνίδι τους σε Ευρωπαϊκό καλούπι διατηρώντας παράλληλα το Αργεντίνικο ταμπεραμέντο τους.
Αυτή τη φορά, όμως, η Αργεντινή έχει στην διάθεσή της ότι πιο κοντινό έχει υπάρξει στον Μαραντόνα και δίπλα του ποδοσφαιριστές που μπορούν να τον βοηθήσουν μέσα στο γήπεδο. Η "καραμέλα", δεν έχει κάνει κάτι με την Αργεντινή είναι εν μέρει σωστή, αλλά λίγοι από αυτούς που την πιπιλούν γνωρίζουν πως ο Ντιέγκο πήρε το Μουντιάλ το 1986 σε ηλικία 26 ετών, ίδια με αυτή του Μέσι σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο Μέσι συμφωνεί με όλους που τον έχουν ένα σκαλί κάτω από τον Μαραντόνα: "Ελπίζω ότι θα το κάνω φέτος το καλοκαίρι. Αλλά μέχρι τότε, μην με κοιτάζετε σαν τον καλύτερο. Αρκετά πράγματα έχουν συμβεί σε μένα, καλά και κακά που με βοήθησαν να ωριμάσω σαν άνθρωπος και επαγγελματίας".
Ο άσος της Μπαρτσελόνα έχει την ευκαιρία να δείξει πως μπορεί να κάνει τα μαγικά του στο υψηλότερο επίπεδο που υπάρχει και για καλή του τύχη δεν είναι μόνος του. Έχει δίπλα του ποδοσφαιριστές παγκόσμιας αξίας αλλά και αυτοί όπως ο ίδιος δεν έχουν φτάσει να παίζουν το ίδιο καλά με την Αργεντινή όπως με τους συλλόγους τους. Το μόνο που δεν έχει ο Μέσι και είχε ο Μαραντόνα εντοπίζεται στην άμυνα, αλλά αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για την πορεία της Αργεντινής στα γήπεδα της Βραζιλίας. Ο Γκαράι δεν είναι σε καμία περίπτωση Ρουγιέρι αλλά με την κλήρωση της ομάδας, η 8άδα θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Το προφίλ της Αργεντινής
Εκεί θα πρέπει να πάρει την ομάδα στις πλάτες του ο Λιονέλ Μέσι. Ο 26χρονος μεσοεπιθετικός της Μπαρτσελόνα θα πρέπει να αντέξει την πίεση 42 εκατομμυρίων ανθρώπων που θα περιμένουν από τον "Λέο" να γίνει ο Μαραντόντα στη θέση του Μαραντόνα. Για να το πούμε πιο σωστά... να γίνει ο Μεσίας της Αργεντινής που ήρθε μετά τον Θεό για να τους λυτρώσει.
Σίγουρα η πίεση είναι τεράστια αλλά για να μπει ο Μέσι στο πάνθεον της ιστορίας καταλαμβάνοντας τη θέση που θέλει, θα πρέπει να ματώσει (κυρίως ψυχολογικά) και εν τέλει να επιβιώσει. Ο Ρονάλντο (ο κανονικός) κατέρρευσε σε αντίστοιχη περίπτωση, χωρίς να έχει το άγχος να γίνει ο Πελέ στη θέση του Πελέ.
Το σίγουρο είναι πως αν κάποιος μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια του Ντιεγκίτο, αυτός είναι ο Μέσι, αλλά θα πρέπει να δείξει πως εκτός από την δυνατότητα έχει τα cojones να το κάνει. Να φάει ξύλο, να πέσει και να σηκωθεί. Να σκοράρει όπως στα προκριματικά, οδηγώντας την ομάδα στην δόξα. Να κρατήσει τη μπάλα, όταν οι άλλοι θα παγώσουν περιμένοντας τον μοιραίο αποκλεισμό που έχει συνηθίσει να γράφει η ιστορία γι αυτή την ομάδα. Το ερώτημα είναι αν αντέχει το στομάχι του...
Ο Μαραντόνα ήταν ο "chosen one". Έπαιζε για να κερδίζει χωρίς να τον ενδιαφέρει αν μπορεί η ομάδα του να το κάνει. Του έφτανε πως αυτός θα ήταν μέσα στο γήπεδο. Από εκεί και πέρα όλου του φαινόντουσαν τόσο εύκολα. Έχω την εντύπωση πως ακόμα και αν ο Μέσι κάνει το καλύτερο τουρνουά στη ζωή του, δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του. Άλλωστε από το 1980 το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πάρα πολύ.
Ο "Λέο" θα χρειαστεί τη βοήθεια του Αγουέρο, του Ντι Μαρία, του Μαστσεράνο, του Παλάσιο, του Λαβέτσι και όλως όσων βρεθούν δίπλα του. Μπορεί όλα τα φώτα και η κριτική να πέφτει σωστά πάνω στον Λιονέλ, αλλά οι προαναφερθέντες βράζουν στο ίδιο καζάνι με αυτόν. Δεν έχουν προσφέρει στην Εθνική όσα μπορούν και επιβάλλεται να της δώσουν. Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας είναι ευκαιρία για πολλούς και όχι μόνο για τον Μέσι. Αρκετοί είναι αυτοί που χρωστάνε στην πατρίδα τους.
Ντι Μαρία, Μέσι, Ιγκουαΐν, Αγουέρο. Μία τετράδα που μπορεί να διαλύσει οποιαδήποτε άμυνα βρεθεί απέναντί της. Αυτό όμως δεν φτάνει και το ξέρουν καλά στην Αργεντινή. Η άμυνα δεν έχει τα μεγάλα ονόματα με εξαίρεση αυτό του Σαμπαλέτα, ο οποίος βέβαια έχει περιστασιακή σχέση με την περιοχή της ομάδας του, αφού του αρέσει να φλερτάρει με την απέναντι. Το μεγάλο στοίχημα για τον Σαμπέγια είναι να δουλέψει το δίδυμο των αμυντικών χαφ με τον Μαστσεράνο και τον Γκάκο. Ο τελευταίος έφυγε σαν αποτυχημένος από την Ευρώπη, αλλά στην Αργεντινή αναγεννήθηκε και όλοι περιμένουν πως θα βάλει το λιθαράκι του.
Το τουρνουά αναμένεται να είναι μεγάλο για την Αργεντινή και στη συνέχεια θα έχουμε περισσότερα να πούμε αφού στα δύο φιλικά που έδωσε η ομάδα οι δοκιμές του Σαμπέγια δεν αφήνουν αρκετό χώρο για κριτική. Το καλό είναι πως σκόαραραν ποδοσφαιριστές που το είχαν ανάγκη, όπως ο Παλάσιο.
Καλό Παγκόσμιο Κύπελλο να έχουμε, αποβάλλοντας την ελληνική νοοτροπία από την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή του πλανήτη.