Küçük bir kız çocuğuyken, okul bizi ne zaman bir seyahate götürecek olsa gece uyuyamaz, sabaha kadar yatakta döner dururdum. Hava aydınlanmaya başlayıp, ahali uyanınca içim içime sığmaz, erkenden yola koyulurdum. Büyüdüm, ama hiçbişey değişmedi. İnsan bekliyor hani, bir olgunluk bir sakinlik çöksün diye ama alakası yok. Yine aynı sabah etmece, yine aynı heyecan. Bu sefer bir miktarda duygusallık vardı içimde. Havaalanında, sevdiklerimizle sarılıp, koklaştık ve düştük yollara. 30 saat dile kolay. Yemek ye, ardı ardına film izle, uyu, uyan, yaz, çiz bitmek bilmedi yol. Dubai, Rio derken akşamın kör karanlığında vardık Arjantin’e. Hani normalde böyle toprağı öpesin gelir ya, bizim tam tersi, bir enerji, bir coşku doluku ki içimiz sorma gitsin.