Με αφορμή το Μουντιάλ της Βραζιλίας, την ήττα της Αργεντινής στον τελικό από τη Γερμανία και την όλη παρουσία του στο τουρνουά, ο Λιονέλ Μέσι αποτελεί το κύριο ποδοσφαιρικό θέμα συζήτησης ανάμεσα στους φιλάθλους, παντού στον κόσμο και φυσικά στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Τι να συμβαίνει άραγε στον παίκτη; Ή καλύτερα, ποιό είναι το λάθος μαζί του; Και τι ακριβώς συμβαίνει με τους εμετούς του για τους οποίους συχνά ακούμε πολλά και διάφορα;
Ας δούμε πρώτα μερικά από τα στατιστικά του, τρεις μήνες πριν το Μουντιάλ, σε σύγκριση με αυτά της εποχής του σταθερού φορμαρίσματος του στην Μπαρτσελόνα. Τέσσερα χρόνια πριν, ο Μέσι είχε 85% ολοκληρωμένες πάσες, έναντι 83% προς το τέλος της περσινής περιόδου, στα σουτ, τα ποσοστά είναι περίπου τα ίδια, 3.5 έναντι 3.7, ενώ λίγο-πολύ τα ίδια εκρηκτικά μπασίματα στην περιοχή ( 5 ανά αγώνα ). Προκύπτει όμως θέμα με τη μείωση κατά δύο των χιλιομέτρων που διανύει.
Αυτό το στατιστικό μπορεί, ως ένα βαθμό να οφείλεται στην ψυχολογία που του δημιουργήθηκε με τον τραυματισμό του, που τον άφησε για δύο μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης, όμως υπάρχει ένα πολύ πιο σημαντικό στοιχείο που ξεχνάμε.
Ο Μέσι τρέχει λιγότερο από πριν, γιατί ο ίδιος εξαρτάται από λιγότερους από ότι προηγουμένως. Αγγίζει την μπάλα λιγότερο από όσο την εποχή του Γουαρδιόλα.
( 68 πάσες ανά αγώνα στην περίοδο 2011-12, σε σύγκριση με 53 τους τελευταίους μήνες ) και παίρνει λιγότερες πάσες από τους συμπαίκτες του στα 90' ( 63 τότε, έναντι 51 ).
Στη μετά Γουαρδιόλα περίοδο, o Μέσι, χωρίς να παίρνει όσο θα ήθελε την μπάλα, μένει έξω από το παιχνίδι και τον κυριεύει η απογοήτευση! Δεν χαίρεται τον αγώνα όσο θα περίμενε. Νιώθει όπως ένα παιδί που του παίρνουν την μπάλα! Την θέλει συνέχεια να παίζει! Γι' αυτό αναγκάζεται μερικές φόρες να γυρίζει πίσω για να συμμετέχει περισσότερο.
Όπως η Μπαρτσελόνα της τελευταίας χρονιάς, έτσι και η Αργεντινή, δεν δίνουν όσο θα ήθελε την μπάλα στο Μέσι.
Όσον αφορά τους εμετούς, είναι γεγονός ότι αυτό του συμβαίνει συχνά πριν τα παιχνίδια ή γενικά όταν νιώθει πιεσμένος και αγχωμένος. Έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία, την ψυχολογία και τον συναισθηματισμό του.
Τίποτα, δηλαδή, το ανησυχητικό, σύμφωνα πάντα με επιστημονικές εκτιμήσεις! O Μέσι δεν έχει κάτι το παθολογικό. Απλώς, θέλει την μπάλα του πίσω!! Παίζοντας με την Αργεντινή, γίνεται ακόμα πιο φανερό πως δεν είναι εύκολο γι'αυτόν να κάνει αυτά που έκανε όταν έπαιζε το κορόιδο και το τικι-τακα με τον Τσάβι και τον Ινιέστα! Με ποιούς να το κάνει στην Αργεντινή; Με τον Μασκεράνο στο κέντρο ή τον Ιγκουαϊν σ´ένα 4-4-2 που ποτέ του δεν έπαιξε στην Μπαρτσελόνα; Με ποιό προπονητή θα έδινε το μάξιμουμ του; Με τον Μαραντόνα το 2010 ή τον Σαμπέγια το 2014?
Μπορεί να παίξει δεύτερος σέντερ φορ , και μάλιστα χωρίς τους μπαλαδόρους να του δίνουν όποτε θέλει και όπως θέλει τη μπάλα στα πόδια; Στην Αργεντινή ποιοί παίζουν πίσω του; Εκτός από τεχνικό όμως, το θέμα είναι και χημείας. Έχει τη χημεία με τους παίκτες της ομάδας της υποτιθέμενης πατρίδας του; Στο γήπεδο δεν φαίνεται να χαίρεται το παιχνίδι. Κακά τα ψέματα! Πόσο Αργεντινός νιώθει; Το ίδιο όσο ένιωθε ο Μαραντόνα; Όχι!
Από πιτσιρικάς πήγε στη Λα Μασία της Βαρκελώνης και εκεί στις καλύτερες ακαδημίες του κόσμου, έγινε σιγά σιγά Ισπανός!
Παίζοντας με την Αργεντινή δεν είναι ο ίδιος Μέσι, έστω κι'αν τα τελευταια δύο χρόνια, δεν ήταν ακριβώς ο ίδιος Μέσι που ήταν με τον αγαπημένο του Πεπ! Αλλά δεν τον πήραν και τα χρόνια! Είναι μόνο 27! Έχει ακόμα πολλά ψωμιά! Το πρόβλημα, είπαν οι γιατροί, δεν είναι οι εμετοί. Το πρόβλημα είναι τεχνικό. Και σαν τέτοιο, δύσκολα θα λυθεί στην εθνική ομάδα της Αργεντινής.
Μόνο στη νέα Μπαρτσελόνα του Λούις Ενρίκε θα βρει ξανά ο Μέσι τον τέλειο εαυτό του. Εκεί, μεταξύ Σουάρεζ και Νειμάρ και πίσω του τον Ινιέστα.
Ο Ντι Μαρία στην εθνική δεν ήταν αρκετός! Ki'ας περιμένουν εκεί στην Αργεντινή, ο Μέσι να γίνει Μαραντόνα, παίρνοντας δήθεν μόνος του ένα Μουντιάλ!
Ας μην το πάρει. Και τι έγινε; Έχει ίσως μπρoστά του άλλα 6 χρόνια. Μέχρι τα 27 του και τι δεν έκανε, και τι δεν πήρε! Μόνο στην Αργεντινή έπαιξε ήδη 93 φορές και πέτυχε 42 τέρματα, έναντι 91 και 31 του Μαραντόνα. Γιατί δηλαδή, πρέπει να έχει κι'αυτός το δικό του 1996 για να τον φτάσει; Και τι να πει κανείς για τον Κρόιφ, τον Μπεστ, τον Ντι Στέφανο, τον Πούσκας, τον Εουσέμπιο τον Πλατινί, τον Φαν Μπάστεν, τον Ζίκο, τον Γκούλιτ, τον Φακέτι, τον Ρουμενίγκε, και τόσους άλλους που δεν πήραν Μουντιάλ;
Φτάνει πια μ'αυτό το 86 του Μαραντόνα! Αφήστε τον Μέσι στην ησυχία του και στο δήθεν άγχος του! Αν το πάρει, έχει καλώς. Αν όχι, ας μείνει μόνος του ο Μαραντόνα να το χαίρεται!
Τον Μέσι τον περιμένουν ακόμα πολλές επιτυχίες! Πάρα πολλές! Ήδη τα όσα πέτυχε είναι ανεκτίμητα!
Έχει ακόμα ο Ντιέγκο να μετρήσει! Μπράβο του για όσα πέτυχε κι'αυτός. Ο τελικός λογαριασμός θα γίνει όταν αποσυρθεί και ο Μέσι.
Όμως, ας σταματήσει αυτό το τροπάρι με το ΠΚ! Κι'ας τον αγαπούν λιγότερο τον Μέσι οι Αργεντινοί. Τον λατρεύουν οι Καταλανοί και τόσοι άλλοι, και δεν είναι καθόλου τυχαίο! Όλοι ξέρουμε γιατι!