Mαραντόνα ψηφίζει ο Μανόλης Γρηγοράκης
Μουντιάλ του '70 στο Μεξικό, ημιτελικός Βραζιλία-Ουρουγουάη: ο Πελέ κάνει κάθετη κίνηση για να προλάβει την πάσα του συμπαίκτη του και ο αντίπαλος τερματοφύλακας, ο θρυλικός Μαζούρκιεβιτς, για να προλάβει τον Πελέ. Φτάνουν μαζί στην μπάλα, αλλά ο Πελέ τον εξουδετερώνει με μια προσποίηση που κανείς δεν τόλμησε να κάνει από τότε. Στο τελείωμα της φάσης το διαγώνιο σουτ του Πελέ αγγίζει το κάθετο δοκάρι, αλλά φεύγει έξω.
Μουντιάλ του '86 στο Μεξικό ξανά, προημιτελικός Αργεντινή-Αγγλία: ο Μαραντόνα με μια περιστροφική κίνηση πίσω από τη σέντρα περνάει έναν, δυο και συνεχίζει. Τρεις, τέσσερις, πέντε. Στον έκτο, η μπάλα είχε ήδη μπει στα δίχτυα του Σίλτον. Όταν -25 χρόνια αργότερα- τόλμησε να το κάνει ο Μέσι, άρχιζαν οι συγκρίσεις Μέσι-Μαραντόνα.
Στο μεταξύ, ο Μαραντόνα είχε νικήσει τον Πελέ με το φτωχό 1-0...
Μαραντόνα ψηφίζει ο Γιάννης Ξενάκης
Πελέ η Μαραντόνα λοιπόν. Η ίντριγκα του αιώνα (προηγούμενου και τρέχοντος) που δεν θα πάψει να μας απασχολεί, εκατό Μέσι να βγάλει το ποδόσφαιρο. Εγώ που μεγάλωσα με Νετσερ και με Κρόιφ, τον Πελέ δεν τον πρόλαβα live, στον Μαραντόνα υποκλίθηκα χωρίς επί της ουσίας να γουστάρω ποτέ αυτόν τον τσογλανισμό που έβγαζε στο γήπεδο. Δεν αποδέχτηκα ποτέ τη θεωρία για το "χέρι του Θεού". Εκανε απάτη, υπερηφανευόταν γι' αυτό, υποχρέωσε εκατομμύρια κόσμο να το αποδεχθεί ως κάτι το φυσιολογικό. Δεν μ άρεσε η έπαρση και η αλαζονεία, όπως το '90 όταν απέκλεισε τους Ιταλούς στο σπίτι τους. Οταν έβγαζε τη γλώσσα του στην κάμερα να κοροϊδέψει εμάς,τους κακόμοιρους (ποδοσφαιρικά), στο Μουντιάλ της Αμερικής.
Απ' αυτά που έχω διαβάσει και έχω δει εκ των υστέρων, ζηλεύω όσους είδαν ζωντανά το πιο όμορφο, το πιο θεαματικό Μουντιάλ όλων των εποχών. Αυτό του '70. Το πρώτο που κάλυψε η ελληνική τηλεόραση. Τους ζηλεύω γιατί ήταν το Μουντιάλ του Πελέ. Του πιο χαρισματικού ποδοσφαιριστή που έβγαλαν τα γήπεδα όλου του κόσμου. Τα περισσότερα από τα γκολ που έβαλε στην καριέρα, είχαν απίστευτα μεγάλο συντελεστή δυσκολίας. Και φυσικά υψηλής αισθητικής.
Ο Πελέ όμως δεν ήταν μοναχός του. Είχε δίπλα του Ζαϊρζίνιο, Ριβελίνο, Τοστάο, Κάρλος Αλμπέρτο, Ζέρσον. Ξεχώριζε μακράν στο πληρέστερο σύνολο όλων των εποχών. Τουλάχιστον αυτό έχει πει και έχει γράψει ο Διακογιάννης. Και ο,τι λέει ο Διακογιάννης είναι νόμος.
Τον Μαραντόνα με σύμμαχο την τεχνολογία τον απολαύσαμε. Μεθύσαμε με τις ντρίπλες και τις επινοήσεις του, τις επελάσεις και τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο έκρυβε την μπάλα. Καλώς η κακώς ένα ματς, έναν ποδοσφαιριστή, μια ομάδα, όλα αυτά τα ζεις μονο αν τα δεις ζωντανά. Εκείνη τη στιγμή. Ο live Μαραντόνα υπερέχει από τον Πελέ της κονσέρβας και του youtube.
Ψηφίζω Μαραντόνα για άλλο λόγο. Διότι πήρε από το χεράκι και από το πουθενά μια Νάπολι και την έκανε απόλυτη κυρίαρχο σε ένα ζόρικο πρωτάθλημα. Σπάζοντας το κατεστημένο του βορρά. Μα περισσότερο γι' αυτό που έκανε με την Αργεντινή. Κι αν στη Νάπολι είχε δίπλα του Καρέκα, Μπάνι και Φεράρα στα μεξικάνικα γήπεδα του '86 πέτυχε το ακατόρθωτο. Με συμπαίκτες τον Κουτσιούφο, τον Τζιούστι και τον Ολαρτικοετσέα. Αν θυμηθώ μονάχα τι είχε τότε η Βραζιλία, ιδίως στα χαφ, συνειδητοποιώ ακόμα καλύτερα τι πέτυχε ο Μαραντόνα...
Μαραντόνα ψηφίζει ο Γιάννης Ντάλλας
Χίλιες φορές Μαραντόνα. Τόσο απόλυτη, ίσως και τόσο άδικη, η σύγκριση μεταξύ των δύο για έναν 30 και κάτι...
Θεωρώ ότι για να έχει αξία αυτή η σύγκριση πρέπει να υπάρξουν δύο επιμέρους κατηγορίες. Η ποδοσφαιρική και η ζωή των δύο επιθετικών.
Στην πρώτη κατηγορία, η επιλογή είναι ξεκάθαρα Μαραντόνα. Απρόβλεπτος, απολαυστικός, με σπάνια τεχνική και παιχνίδι πολύ μπροστά από την εποχή του. Ο Μαραντόνα ήταν ο πρωταγωνιστής της Νάπολι όταν η ομάδα του ιταλικού Νότου κατέκτησε τα δύο πρωταθλήματα που έχει στην ιστορία της. Η εθνική Αργεντινής, δίπλα στη φωτογραφία του Μουντιάλ του 1986, έχει αυτή του Μαραντόνα.
Ο Πελέ σε τίτλους υπερτέρησε του Μαραντόνα. Όμως αυτό που γοητεύει δεν είναι οι τίτλοι, αλλά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες τους κατακτά κανείς. Και σίγουρα για τον Μαραντόνα τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα όσο ήταν για τον Πελέ. Οι ομάδες με τις οποίες έφτασε ψηλά ο Αργεντινός δεν άρχιζαν από τη θέση του φαβορί.
Πάμε και στη δεύτερη κατηγορία. Για τον άνθρωπο Μαραντόνα υπάρχουν πολλές ενστάσεις. Κυρίως για τον τρόπο που δρούσε έξω από τα γήπεδα. Δεν ήταν και το καλύτερο πρότυπο για όσους τον λάτρευαν. Για αυτούς που τον είχαν για Θεό. Η προηγούμενη πρόταση μας, όμως, άρχισε ως εξής «για τον άνθρωπο Μαραντόνα». Τέτοιος ήταν, και όχι ρομπότ, όχι μηχανή. Δεν μπορούσε να προγραμματίσει τις αδυναμίες και τα πάθη του. Ίσως αυτά να τον έφεραν και στην κορυφή. Αν ήταν αλλιώς, μπορεί να μην έβρισκε τη δύναμη να φτάσει ψηλά. Προσωπικά δεν με ενοχλούσε, ούτε με ενοχλεί, αυτή η «αλητεία» που εκπέμπει ο Μαραντόνα. Άλλωστε τη θεωρώ και πιο αυθεντική από τη στυγνή «φιλοχρήματη κυρίλα» του Πελέ.
Εάν δεν προσπαθούσε να κάνει και τον προπονητή σε κάτι χώρες με πετροδόλαρα, θα ήταν ακόμη πιο αναλλοίωτη η φυσιογνωμία του για όσους μεγάλωσαν μαζί του.
Μαραντόνα ψηφίζει ο Δημήτρης Κριτής
Δεν υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος που σέβεται τον εαυτό του και την... προπονητική του επάρκεια και δεν έχει απαντήσει έστω μία φορά στο διαχρονικό δίλημμα “Πελέ ή Μαραντόνα;”. Οι απαντήσεις ποικίλουν ανάλογα με τις ηλικίες. Οι 40something πίνουν νερό στο όνομα του Μαραντόνα, οι 60something ψηφίζουν περισσότερο Πελέ, ίσως και για να μας πικάρουν (“εσείς δεν τον ζήσατε”). Τεράστιοι ποδοσφαιριστές και οι δύο, πήραν το ποδόσφαιρο από το χέρι και το πήγαν δύο βήματα παραπέρα από την εποχή τους. “Αγαπημένο παιδί” και περισσότερο συστημικός ο παλαιότερος, αλητάκος και επαναστάτης ο νεότερος.
Ωστόσο για όσους επιμένουμε να θεωρούμε τον Νίκο Λυμπερόπουλο εξαίρεση στον κανόνα και εξακολουθούμε να κρίνουμε βάσει τροπαίων και συλλογικών επιτευγμάτων, νομίζω ότι εύκολα ή δύσκολα καταλήγουμε στον Ντιέγκο Αρμάντο. Ο Πελέ κατέκτησε τίτλους με μία Σάντος βουτηγμένη στα τρόπαια, με τεράστια φανέλα και ειδικό βάρος στη χώρα της. Στη δεκαετία των 60's πήρε έξι πρωταθλήματα Βραζιλίας, δύο Λιμπερταδόρες, δύο Διηπειρωτικά, με μία από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών. Δεν ήταν όμως μόνος του.
Όπως και στην εθνική ομάδα. Το 1958 κατέκτησε το Μουντιάλ, έχοντας στο πλευρό του τον Βαβά, τον Γκαρίντσα, τον Ζαγκάλο, τον Ντιντί. Άλλωστε, η ίδια αυτή ομάδα, χωρίς τον Πελέ στα προημιτελικά, τα ημιτελικά και τον τελικό, κατέκτησε και το επόμενο Μουντιάλ του 1962. Στην επόμενη κατάκτηση, το 1970 ήταν με Κάρλος Αλμπέρτο, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο, Ριβελίνο, άστα να πάνε.
Στον αντίποδα, ο Μαραντόνα με διάφορα αμφιλεγόμενης ποιότητας εργαλεία και ενάμιση μόλις σταρ (Βαλντάνο, Μπουρουσάγα) σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 και με τον Κανίγια αντί του Βαλντάνο απείλησε με repeat το 1990, αλλά υπέκυψε στον τελικό, στη Γερμανία των Αουγκεντάλερ, Ματέους, Φέλερ, Λιτμπάρσκι, Κλίνσμαν και Μπρέμε με γκολ πέναλτι του τελευταίου στο 85'. Όσο για το Καμπιονάτο, σήκωσε δύο φορές την κούπα (1986-'87 και 1989-''90) με συμπαραστάτες τους Φεράρα και Ντε Νάπολι (τη δεύτερη φορά είχε και τον Καρέκα), με μία Νάπολι που αγνοούσε το λήμμα “τίτλος” ως τότε και το ξέχασε έκτοτε. Τελοσπάντων, για να διασκεδάσω και τις τελευταίες αναστολές μου, θα πω ότι μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής ήταν ο Μαραντόνα. Μεγαλύτερος (συνολικά ως) αθλητής ο Πελέ. Είπαμε, ο άλλος ήταν αλητάμπουρας με πολλές καταχρήσεις...
Μαραντόνα ψηφίζει ο Δημήτρης Χριστοφιδέλλης
Άλλες εποχές, άλλο ποδόσφαιρο, αλλά το αιώνιο δίλημμα θα παραμένει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πελέ ή Μαραντόνα λοιπόν. Τον Βραζιλιάνο δεν τον πρόλαβα ζωντανά. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες μπροστά από το βίντεο, βλέποντας (αρχικά) κασέτες και (μετέπεια) DVD, έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς αφιερώματα, αλλά το δείγμα δεν είναι αντίστοιχο με εκείνο του Αργεντινού.
Οι "χορευτικές" φιγούρες και η "μελωδία" των κινήσεων του Μαραντόνα ηχούν ακόμα στα αυτιά μου. Ενώ, εκείνες του Πελέ μοιάζουν σαν τον παλιό βουβό κινηματογράφο. Σε αυτό δεν ευθύνεται ο τελευταίος, αλλά το γεγονός ότι στα μέρη μας είδαμε πρώτη φορά τηλεοπτικά τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1970. Και τότε ήμουν μόλις μερικών εβδομάδων...
Θα ήθελα να έχω παραστάσεις από το Μουντιάλ του ΄70, που κατά πολλούς ήταν το πιο θεαματικό όλων των εποχών, εκεί όπου ο έλαμψε χαρισματικός Πελέ. Ο Βραζιλιάνος μπορούσε να σκοράρει με όλους τους τρόπους, είχε τα τεχνικά χαρακτηριστικά που του επέτρεπαν να κινείται σε πολούς χώρους του γηπέδου και προσπαθούσε κάθε φορά να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό στο κοινό.
Ο Πελέ πλαισιωνόταν και από σπουδαίους ποδοσφαιριστές, όπως ο Ριβελίνο, ο Τοστάο, ο Ζαϊρζίνιο, ο Ζέρσον και ο Κάρλος Αλμπέρτο, αλλά ακόμα και σε αυτή την καλύτερη κατά πολλούς Βραζιλία που παρουσιάστηκε ποτέ, ξεχώριζε, είχε αυτό που "κάτι" που έκανε τη διαφορά.
Όμως, η ψήφος θα πάει στον Μαραντόνα, διότι ο Αργεντινός δεν είχε τόσα αστέρια δίπλα του, αλλά παρόλα αυτά κατόρθωσε να ανέβει στο Έβερεστ. Κατάκτησε με την Αργεντινή το Μουντάλ του ΄86 στο Μεξικό, έχοντας στο πλάι του τον Βαλντάνο, τον Μπουρουτσάγκα, τον Ολαρτικοετσέα και από εκεί και πέρα οι υπόλοιποι παίκτες ήταν σε χαμηλότερο επίπεδο. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ιταλία. Οδήγησε τη Νάπολι στην κορυφή, αφήνοντας πίσω παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Γιουβέντους, η Μίλαν και η Ίντερ, έχοντας δίπλα του τον Καρέκα και τον Φεράρα.
Μαραντόνα ψηφίζει ο Φώτης Νάκος
Λοιπόν με πολύ χαρά θα ανταποκριθώ στο κάλεσμα των αρχισυντακτών του contra.gr και θα συμμετάσχω στο δίλημμα Μαραντόνα ή Πελέ. Βέβαια θα περίμενα να είχα προσκληθεί πιο νωρίς για να συμμετάσχω σε τέτοια κείμενα και όχι να πρέπει να καταθέσω διαπιστευτήρια κάτι αξημέρωτα βράδια στα μουντιαλίτο του Ρέντη, ότι κατέχω το τόπι αν και δεν είμαι αθλητικός συντάκτης...
Αναφορικά τώρα με το δίλημμα θα μου επιτρέψετε να πω ότι ειδικά για τη γενιά μου της δεκαετίας του 1970 και σίγουρα για τις νεότερες γενιές, αυτό δεν υφίσταται. Μονοκούκι Μαραντόνα λοιπόν γιατί αυτόν προλάβαμε να δούμε σε live ματσάρες, όπως αυτό με την Αγγλία στο μουντιάλ του 1986, που ο Αργεντίνος Θεός πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του και το κάρφωσε και τέσσερα χρόνια αργότερα έφτασε μια ανύπαρκτη Αργεντινή στο τελικό με τα πάντσερ. Καλός ο Πελέ και ίσως και καλύτερος άνθρωπος αλλά στη μπάλα και την εφηβεία η αλητεία μετράει. Έτσι μεγαλώσαμε και αυτά ήταν τα πρώτα όνειρα μας στις αλάνες του Γκύζη.
Και για όσους αμφισβητήσουν τα επιχειρήματα ιδού και η απόδειξη γιατί ο Μαρναντόνα είναι καλύτερος αθλητής από τον Πελέ.
Μαραντόνα ψηφίζει ο Σταύρος Καραΐνδρος
Σαν να κλέβεις εκκλησία. Πως μπορείς να συγκρίνεις δύο ποδοσφαιριστές όταν έχεις παραστάσεις μόνο από τον έναν; Μπορεί ο Πελέ να θέλει δύο Μέσι στην καθισιά του και έναν Μαραντόνα να του κουβαλά τις μπάλες, αλλά οι γνώσεις μου για τον Βραζιλιάνο περιορίζονται σε κάτι βιντεοκασέτες που είδα πιτσιρικάς -εκ των οποίων δύο ήταν ταινίες: η Μεγάλη Απόδραση των 11 και άλλη μία που, αν θυμάμαι καλά, ο Πελέ προσπαθεί να μάθει σε κάποιον τα μυστικά της μπάλας και τον εκπαιδεύει σε κάτι παραλίες.
Τα παραπάνω συν κάτι βιντεάκια στο youtube δεν είναι κριτήριο για να επιλέξω τον Βραζιλιάνο. Βέβαια, ακόμα και να ήμουν μεγαλύτερος σε ηλικία και να είχα δει τον Πελέ, πάλι τον Μαραντόνα θα επέλεγα. Ο ασταθής και ταλαιπωρημένος από το... λευκό παρελθόν του Αργεντινός που κατέκτησε μόνος του ένα Μουντιάλ (ο... Θεός συγχώρεσε το χέρι του), έφερε στο προσκήνιο μία πόλη (Νάπολη) και αισθάνθηκε πιο ισχυρός και από τη Μαφία, απέναντι σε έναν Βραζιλιάνο που έπαιξε στο καλύτερο Μουντιάλ όλων των εποχών (αυτό του '70) και εξαργύρωσε τη φήμη του με δηλώσεις κατά του Μαραντόνα και διαφημίσεις πολυεθνικών εταιρειών. Εδώ ο αντίλογος θα πει "ναι, αλλά ο Μαραντόνα έγινε μέλος του Ολυμπιακού...". Και θα έχει δίκιο.
ΥΓ: Θα ήταν πιο ιντριγκαδόρικη μία σύγκριση Μέσι ή Μαραντόνα ή Ζιντάν ή Μαραντόνα. Προσεχώς...
Μαραντόνα ψηφίζει ο Νίκος Γιαννόπουλος
Η πρώτη σκέψη του γράφοντος όταν πληροφορήθηκε το νέο δίλημμα της στήλης ήταν να παραθέσει τις εξωγηπεδικές συνήθειες και αρετές των δύο τιμώμενων προσώπων για να εξαχθεί πολύ εύκολα το συμπέρασμα. Δεν θα ήταν δίκαιο όμως. Γι' αυτό θα περιοριστούμε στα κατορθώματα αμφοτέρων μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και μόνο μέσα σ' αυτές.
Ο Μαραντόνα αποτελεί φαινόμενο διότι είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία που οδήγησε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ την Εθνική του ομάδα στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν πρόκειται για υπερβολές. Πλην του Μαραντόνα δεν είχε άλλο σταρ η Αργεντινή του 1986 εκτός αν νοούνται ως τέτοιοι ο Μπουρουσάγα, ο Βαλντάνο και ο Ολαρτικοετσέα. Χωρίς τον Μαραντόνα, η "αλμπισελέστε" δεν θα έφτανε καν στα νοκ-άουτ.
Ο Πελέ είχε για συμπαίκτες το αφάν-γκατέ του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Ας ρίξουμε μία ματιά στο ρόστερ της Εθνικής Βραζιλίας το 1970 που δικαίως θαυμάστηκε για το παιχνίδι και τις επιδόσεις της. Τι Κάρλος Αλμπέρτο, τι Ζαϊρζίνιο, τι Τοστάο, τι Ριβελίνο, από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς.
Επειτα υπάρχει και η άλλη σημαντική παράμετρος. Ο Πελέ δεν δοκίμασε ποτέ τις δυνάμεις του στην Ευρώπη αν εξαιρέσει κανείς κάποιες σκόρπιες περιοδείες του με τη Σάντος. Ο Μαραντόνα όχι μόνο δοκιμάστηκε αλλά... αρίστευσε χαρίζοντας τίτλους και διακρίσεις σε μία μικρομεσαία (μέχρι τότε) ομάδα του ιταλικού νότου, τη Νάπολι. Η συζήτηση κάπου εδώ τελειώνει.
Πελέ ψηφίζει ο Γιάννης Ζωιτός
Το ξέρω εκ των προτέρων και δεν τρέφω αυταπάτες. Είμαι χαμένος από χέρι απέναντι στο μαραντονικό σύνδρομο που από το Μουντιάλ του '86 μέχρι αυτό του '94 κατέβαλε τη γενιά των σημερινών 30+, στην οποία και τυγχάνει να ανήκω. Μέχρι και ο... Φώτης Νάκος επιστρατεύτηκε από τους Καραϊνδρογιαννόπουλους προκειμένου η διαφορά να είναι συντριπτική - γιατί ρε Φώτη;
Το αποδέχομαι ότι ο "Ντιεγκίτο" πουλάει παραπάνω. Προσωπικά όμως ποτέ μου δεν "ψήθηκα" με το δήθεν "κορυφαίο γκολ του αιώνα", στο οποίο ουδείς Άγγλος έκανε φιλότιμη προσπάθεια να ανακόψει την μπάλα, ούτε αποδέχθηκα ως μάννα εξ ουρανού "το χέρι του θεού", που δεν έπρεπε να κατακυρωθεί, μηδέ συγκινήθηκα με "το κλάμα του ήρωα" στο χαμένο τελικό της Ρώμης, τα... world wide trends που συνοδεύουν την ποδοσφαιρική καριέρα του #Αργεντινού. Γι' αυτό τολμώ και υψώνω μπαϊράκι, προτάσσοντας τα στήθη μου για να υπερασπιστώ το μεγαλείο του Πελέ.
Όχι του εμπορικού Πελέ της βιομηχανίας της FIFA. Του άλλου, του δικού μου. Του Πελέ της λατρεμένης Βραζιλίας, ο οποίος ανέτρεψε πρώτος απ' όλους τους νόμους της φύσης. Του Πελέ που δεν είδα με τα μάτια μου (αλλά μόνο μέσα από videos), του Πελέ που -για μένα- κινείται στη σφαίρα του φανταστικού. Όπως δηλαδή συμβαίνει με τους μύθους, τους θρύλους και όχι τους "ευάλωτους θνητούς".
Μαραντόνα ψηφίζει ο Σάκης Γκίνας
Για μένα εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Ψηφίζω δαγκωτό Μαραντόνα. Με αντιπροσωπεύει περισσότερο αυτό που εκφράζει ο Αργεντινός. Το έντονα αποτυπωμένο στο dna του στοιχείο του ιδεολόγου, του ρομαντικού, του μποέμ και αντισυμβατικού τύπου, του Δον Κιχώτη μιας σύγχρονης κυνικής εποχής και του αυτοκαταστροφικού, βέβαια, όπως ήταν και είναι, άλλωστε, όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες.
Ο Μαραντόνα είναι ο άνθρωπος που έπεσε, σηκώθηκε, αποθεώθηκε, λοιδορήθηκε, τα έζησε όλα στον υπερθετικό βαθμό: πάθη, αγάπη, μίσος, δόξα, περιπέτεια, χρήμα, κίνδυνο, ακόμα και απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του. Παρέμεινε αυτόκλητος υπερασπιστής των φτωχών και των κατατρεγμένων και αθυρόστομος και αυστηρός κριτής των ισχυρών και των εκμεταλλευτών αυτού του κόσμου.
Μεγαλωμένος στις φτωχογειτονιές έξω από το Μπουένο Άιρες, δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του. Δεν μπήκε και δεν έγινε μέρος του σταρ σίστεμ, παρότι αυτό επί δεκαετίες σερνόταν στα πόδια του, ικετεύοντας να πάρει λίγο από την λάμψη του. Ήταν απλά φαν των εφήμερων απολαύσεων, των γυναικών και της έξαλλης νυχτερινής ζωής. Ήταν και είναι ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος, πνευματώδης, πληθωρικός, γεμάτος ενέργεια και συναισθήματα, που ξεχειλίζουν σαν ποταμός από μέσα του.
Η απόλυτη αντίστιξη του Μαραντόνα ήταν πάντα ο Πελέ. Ο ορισμός του ατσαλάκωτου, του δημοσιοσχετίστα, του διαφημιστή, που εξαργύρωσε την φήμη του ως «μαϊντανός» διάφορων ποδοσφαιρικών και μη παγκόσμιων οργανισμών και εταιρειών. Έγινε ανενδοίαστα ένα γρανάζι του συστήματος, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για κέρδη και όλο και περισσότερα έσοδα.
Ένα.... άδειο πουκάμισο είναι ο Πελέ. Ένας πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά μια πολύ μικρή προσωπικότητα, που δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην ανθρωπότητα. Δεν μας κάνει σε τίποτα πιο σοφούς η παρουσία του πάνω στον πλανήτη.
Για όλα αυτά εγώ είμαι και παραμένω με το μέρος του «Ρομπέν των φτωχών» όπως τον αποκάλεσαν. Του ποδοσφαιριστή που προτίμησε την Νάπολι των λαϊκών στρωμάτων από τις πλούσιες Ίντερ και Μίλαν του ιταλικού βορρά. Του ανθρώπου που έχει τατουάζ πάνω στο σώμα του τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα. Γιατί ο Μαραντόνα είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος με την ευρύτερη έννοια του όρου.
Πελέ ψηφίζει ο Μάνος Ανδρουλάκης
- Ο Πελέ είναι καλύτερος γιατί δεν έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη, αλλά έγινε θρύλος.
- Ναι ρε, αλλά ο Μαραντόνα δοξάστηκε με μία άσημη ομάδα που πήγε κόντρα στο κατεστημένο (Νάπολι).
- Ο Μαραντόνα πήρε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μόνος του.
- Ναι ρε, αλλά και ο Πελέ έχει κατακτήσει 3 Παγκόσμια Κύπελλα.
Ο Πελέ το ένα, ο Μαραντόνα το άλλο... Οι παραπάνω διάλογοι έχουν γίνει από ΟΛΟΥΣ τους λάτρεις της στρογγυλής θεάς στο πλαίσιο της αιώνιας ποδοσφαιρικής κόντρας. Αμφότεροι ήταν, κατά γενική ομολογία, οι καλύτεροι της εποχής τους, όπως ήταν ο Λεονίντας τη δεκαετία του '30 ή ο Μέσι την τρέχουσα δεκαετία. Δεν πρόλαβα ούτε Πελέ ούτε Μαραντόνα. Δηλώνω θαυμαστής της Αργεντινής, αλλά θα ψηφίσω Πελέ. Ίσως γιατί ανατριχιάζω όταν βλέπω τη ντρίμπλα του στον πρόσφατα συγχωρεμένο Λαντίσλαο Μαζούρκιεβιτς. Ή επειδή όταν ήμουν πιτσιρικάς τον είχα στο μυαλό μου σαν κάτι υπέρτατο...
Γιατί να μην είμαι μεγαλύτερος ρε γαμώτο; Τότε που παιζόταν μπάλα και όχι pro...
Μαραντόνα ψηφίζει ο Κώστας Χολίδης
Πελέ η Μαραντόνα λοιπόν... Ένα δύσκολο ερώτημα ειδικά για κάποιον που άργησε ο Θεός να τον φέρει σε αυτόν τον κόσμο για να έχει προλάβει να ζήσει τα κατορθώματα δύο αν μη τι άλλο μεγάλων ποδοσφαιριστών.
Οι εικόνες για την αγωνιστική αξία που των δύο αυτών ποδοσφαιριστών είναι ανάλογη με όλων εκείνων που δεν τους έζησε οπότε του να τους κρίνω καθαρά με αυτό κριτήριο είναι αδύνατο. Για αυτό θα προτιμήσω ένα άλλο μονοπάτι αυτό της ζωής τους.
Επειδή από μικρός είχα την τρέλα να διαβάζω αντί για παραμύθια τις ιστορίες διάφορων μεγάλων ποδοσφαιριστών έτσι έχω ασχοληθεί αρκετά τόσο με τον Πελέ όσο και με τον Μαραντόνα. Από την μία έχουμε φαινομενικά το μαύρο “διαμάντι” χωρίς μελανά σημεία και από την άλλη το... "κακό παιδί".
Εγώ λοιπόν θα ψηφίσω το κακό παιδί διότι όσες αυτοκαταστροφικές τάσεις και να είχε ήταν αληθινός και δεν ήταν ποτέ ψεύτικος. Σε αντίθεση με την ιστορία του Πελέ την οποία από όπου και να την πιάσεις όλο και κάποια κενά διαπιστώνεις.
Ειδικά, για τα χρόνια του στην Αμερική. Τις φήμες για τα όργια στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου διέμενε που πάντοτε κρύβονταν από το φως της δημοσιότητας για να μη χαλάσει η δημόσια εικόνα του, τα προβλήματα του γιο του με τα ναρκωτικά και άλλα πολλά. Για αυτό λοιπόν ψήφο εμπιστοσύνης στον Ντιέγκο τον, καλώς ή κακώς, αληθινό.
Μαραντόνα ψηφίζει ο Μπάμπης Τσιμπίδας
Πελέ ή Μαραντόνα... Κλασικό, χιλιοσυζητημένο, ένα δίλημμα στο οποίο έχουν αναφερθεί άπαντες όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο... Τι περισσότερο μπορεί να προστεθεί; Μάλλον τίποτα... Παρόλα αυτά, αφού ο Καραΐνδρος μου το ζήτησε, δεν μπορούσα να του αρνηθώ να γράψω τη σοφή μου άποψη.
Καταρχάς, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής είναι με διαφορά ο Ζινεντίν Ζιντάν. Να αρχίσουμε από τα αυτονόητα, γιατί το κατεστημένο τον αγνοεί, προσπαθώντας να επιβάλλει έναν Βραζιλιάνο, ο οποίος όντως ήταν πάρα πολύ καλός αλλά μέχρι εκεί και έναν Αργεντινό, ο οποίος με τη μπάλα στα πόδια ήταν φοβερός, αλλά μόνο αθλητή δεν θύμιζε...
Τέλος πάντων, ας κάνω την καρδιά μου πέτρα και ας τοποθετηθώ. Ανάμεσα στους δύο, σαφώς και προτιμώ τον Μαραντόνα. Ο Πελέ είναι ένα κατασκεύασμα των μίντια, κάποιος ο οποίος αποτέλεσε μέλος εξαιρετικών ομάδων, έμεινε στην ασφάλεια της Λατινικής Αμερικής και δεν πέρασε ποτέ στην Ευρώπη. Έτσι, για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος...
Κοινώς, όντως ήταν ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά σε καμία περίπτωση ο μεγαλύτερος, όπως τον πλασάρουν. Υπήρξαν και θα υπάρξουν άλλοι πολλοί καλύτεροι.
Ο Ντιεγκίτο ποδοσφαιριστής δεν ήταν (λόγω των συνηθειών του...) όμως τα επιτεύγματα του παραμένουν ανεπανάληπτα. Πήρε ένα Παγκόσμιο με μία ομάδα μετρίων δυνατοτήτων, οδήγησε έναν μικρομεσαίο ιταλικό σύλλογο στο σκουντέτο και δεν έπαιξε εκ τους ασφαλούς πηγαίνοντας στους καλύτερους.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν τίθεται κανένα δίλημμα. Δεν μπορεί να σταθεί ο Πελέ σε ένα δίλημμα. Όχι μόνο απέναντι στον Μαραντόνα, αλλά ούτε καν σε έναν Ροναλντίνιο. Μαραντόνα δαγκωτό, λοιπόν... Μετά τον Ζιντάν πάντα...
Μαραντόνα ψηφίζει ο Αποστόλης Χορτάτος
Εκτιμώ πως η δική μου προτίμηση στη κόντρα Πελέ - Μαραντόνα δεν αναμένεται να καθορίσει νικητή, παρά μονάχα να δώσει μεγαλύτερη έκταση στην επικράτηση του Μαραντόνα. Ομολογώ πως για τον Πελέ έχω ελάχιστες εικόνες, με βασικότερη μια φάση από την "Απόδραση των 11" με το κορυφαίο γκολ από ψαλίδι.
Από εκεί και πέρα λίγα πράγματα. Δεν θέλω να τον υποτιμήσω σε καμία περίπτωση. Και μόνο ότι ακόμη και σήμερα είναι αναγνωρίσιμος σε 10χρονα παιδάκια, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Κατάφερε πολλά, όχι όμως περισσότερα απ' όσα ο Μαραντόνα. Ο εκκεντρικός παλαίμαχος Αργεντινός άσος έγραψε ιστορία για την μπάλα που έπαιξε αλλά και για πολλά άλλα. Κυρίως όμως για την μπάλα. Οδήγησε μόνος του την Αργεντινή στην κορυφή. Τι εννοώ; Η πλειοψηφία δεν θυμάται ούτε έναν συμπαίκτη του από την παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1986 στο Μεξικό. Επιπλέον έπαιξε στην Ευρώπη εν αντιθέσει με τον Πελέ και κατάφερε στην Ιταλία να κάνει μια μικρομεσαία ομάδα όπως η Νάπολι, πρωταθλήτρια! Με περίσσια ευκολία επιλέγω Μαραντόνα.
Πελέ ψηφίζει ο Κώστας Μπράτσος
Μεγαλωμένος τη δεκαετία του '90, "απέφυγα" να δω "ζωντανά" τον Ντιέγο Μαραντόνα να μεγαλουργεί, με συνέπεια να κρατάω ίσες αποστάσεις. Δεν υιοθετώ αυτούσια την άποψη ότι ο Πελέ ήταν το (μαύρο) διαμάντι στο στέμμα μιας εντυπωσιακής Βραζιλίας, ενώ ο Μαραντόνα οδήγησε μόνος του σε επιτυχίες τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε, διότι καραδοκεί σε μία γωνία ο φανατικός οπαδός του Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς (ποιος Μέσι ή Ρονάλντο;). Δεν διαθέτω κόρη, ώστε να με επηρεάζει ο χαρακτήρας τους για την απόφασή μου. Ούτε θα εξετάσω το τι έκαναν μετά το τέλος της καριέρας τους, διότι ουδείς εκ των δύο δεν μου γεμίζει το μάτι. Θεωρώ ότι απόλυτη σύγκριση δεν γίνεται λόγω διαφορετικών εποχών, αλλά δεν γίνεται να μην συγκρίνουμε τίποτα και κανέναν. Οπότε...
Εάν πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξω έναν, καταλήγω στον Πελέ. Οι τίτλοι, η βαρύτητα, το πόσα γκολ... δήλωνε ο καθένας, η ποδοσφαιρική ικανότητα το ταλέντο, οι συνθήκες της εποχής κλπ. μου βγάζουν ισοπαλία. Τη διαφορά την κάνει η καριέρα των 2 άσπονδων φίλων. Ο Μαραντόνα τοποθετείται κατά τη γνώμη μου στην κατηγορία Ρονάλντο. Δηλαδή στους παίκτες που δεν έκαναν όσα ήθελαν, μπορούσαν, προσδοκούσαν στην καριέρα τους. Για πολλούς -γνωστούς- λόγους, από τα 21 χρόνια ποδοσφαίρου στα οποία εκτείνεται η επαγγελματική καριέρα του Αργεντινού, μόνο τα 12 κρίνονται πετυχημένα. Τα χρόνια καλλιέργειας στην Αργεντινή κι η 7ετής θητεία του στη Νάπολι. Και η τελευταία, με τον αστερίσκο της κοκαΐνης, η οποία αύξανε παρατύπως τις δυνατότητές του. Ο Βραζιλιάνος σε 21 χρόνια καριέρας είχε ισάριθμα χρόνια επιτυχιών. Προφανώς όχι όλα γεμάτα τίτλους και ατομικές διακρίσεις, αλλά χωρίς (αγωνιστικά) "σκοτεινές" περιόδους, αφού ακόμα και η... σύνταξη που πήρε στις ΗΠΑ με ένα πρωτάθλημα, κρίνεται θετική για έναν 35χρονο.
Εάν είχε αξιοποιήσει και το υπόλοιπο μισό της καριέρας του, ο "πίμπε ντ' όρο" θα βρισκόταν εύκολα πάνω από τον Πελέ. Δεν θα υπήρχε δίλημμα. Δεν το έπραξε, όμως, και έχασε την... ψήφο μου.
Ο νικητής: Ντιέγκο Μαραντόνα
Ο Αργεντινός αναδείχθηκε νικητής με... σταλινικά ποσοστά σε ένα δίλημμα που εκ προοιμίου δεν υπήρχε ποτέ. Εσείς ποιον ψηφίζετε; Σχολιάστε το αποτέλεσμα και γράψτε την επιλογή σας.