Του Γιώργου Τσιάρα
«Ξανά στα πρόθυρα του χάους και της χρεοκοπίας η Αργεντινή», αλαλάζουν χαμογελώντας κακιασμένα οι απανταχού θιασώτες των μνημονίων και των «ελεύθερων αγορών». Πανηγυρίζουν οι Αδώνιδες, ντόπιοι και ξένοι, για τα προβλήματα της Αργεντινής -για τον υψηλό πληθωρισμό και την «ελεύθερη πτώση» του πέσο, που ανάγκασαν την πρόεδρο της χώρας Κριστίνα Κίρτσνερ να προχωρήσει σε νέους περιορισμούς στην αγορά συναλλάγματος και τις online αγορές μέσω Διαδικτύου, ώστε να φρενάρει κάπως τη νέα μαζική φυγή κεφαλαίων από τους «έχοντες», αλλά και την ανθούσα μαύρη αγορά δολαρίων. Και χρησιμοποιούν, τα αμετανόητα «παιδιά από το Σικάγο», τα δεινά μιας ολόκληρης χώρας ως επιχείρημα για τη δικαιολόγηση των δικών μας μνημονιακών δεινών, δηλώνοντας ανερυθρίαστα: Να τι θα παθαίναμε κι εμείς, αν είχαμε προχωρήσει σε στάση πληρωμών… Λες και τώρα δεν πάθαμε τίποτε!
Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική: εδώ και 13 χρόνια, από τότε που η Αργεντινή κήρυξε στάση πληρωμών στο χρέος της των 95 δισ. δολαρίων, η οικονομία της ανέκαμψε δυναμικά, χάρη στις διαδοχικές υποτιμήσεις του πέσο (το αφύσικο «κλείδωμα» του οποίου με το δολάριο υπήρξε βασική αιτία της καταστροφής), και βέβαια το μεγαλύτερο μέρος του χρέους «κουρεύτηκε» σε ποσοστό 75%, με αποτέλεσμα η χώρα να εξοικονομήσει περίπου 82 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η Αργεντινή, με όλα της τα προβλήματα, κατάφερε να απεξαρτηθεί από τη «λαβή» των αμερικανικών και ευρωπαϊκών νεο-αποικιοκρατικών επιχειρήσεων και να ανακτήσει ένα μεγάλο κομμάτι του εθνικού της πλούτου: και αυτό δεν πρόκειται να της το συγχωρήσουν ποτέ οι διεθνείς αγέλες των… οίκων αξιολόγησης και των τραπεζών-ζόμπι, παρά μόνον αν επιστρέψει στο «μαντρί»! Εξ ου και η χωρίς όρια -και τσίπα- κινδυνολογία των ημερών. Ξεχνούν, βλέπετε, οι μαθητές του Μίλτον Φρίντμαν πως η νέα κρίση που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Αργεντινή είναι κομμάτι μιας πολύ μεγαλύτερης, εκκολαπτόμενης παγκόσμιας κρίσης των αναδυόμενων αγορών, που πλήττει τους τελευταίους μήνες και τους… «καλούς μαθητές» του διεθνούς καπιταλισμού, όπως την Τουρκία και τη λίρα της, αλλά και περιφερειακές οικονομικές υπερδυνάμεις, όπως τη Ρωσία, την Ινδία και την Κίνα. Κρίση για την οποία, προφανώς, δεν φταίει η Κίρτσνερ…