Πρεμιέρα στις Κάνες, επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και βραβείο στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν… Το «Με Λένε Ερνέστο» υπήρξε ένα ονειρικό ντεμπούτο για τον Αργεντίνο νεαρό σκηνοθέτη. Ο Μπενχαμίν Αβίλα μιλά στο «α» για την ημι-αυτοβιογραφική ταινία του, την νέα πολιτική εποχή που ζει η Αργεντινή και την προσωπική του εκτίμηση για την κρίση στην Ελλάδα.
Είναι το φιλμ μια αυτοβιογραφική ταινία;
Δεν είναι αυστηρά αυτοβιογραφικό, αλλά είναι βασισμένο σε γεγονότα που συνέβησαν στην παιδική μου ηλικία. Υπάρχουν βέβαια αρκετά πράγματα που άλλαξαν κατά την διάρκεια συγγραφής του σεναρίου. Τελικά αυτό που προέκυψε ήταν μια ταινία μυθοπλασίας που έχει το δικό της σύμπαν και τη δικιά της λογική των πραγμάτων.
Γιατί επέλεξες να πεις την ιστορία μέσα από τα μάτια ενός παιδιού;
Είπα την ιστορία από αυτήν την πλευρά, γιατί αυτή γνώριζα καλύτερα. Αυτή είχα ζήσει σαν μικρό παιδί και πιστεύω ότι αυτή μόνο μπορούσε να φτάσει πιο κοντά στην αλήθεια. Όλοι όσοι χάσαμε συγγενείς –όπως εγώ την μητέρα μου- κατά την διάρκεια της δικτατορίας δεν είχαμε μια ταινία που να μας εκφράζει, τόσο σε επίπεδο ρεαλισμού όσο και συναισθηματικής ζέσης. Μια ταινία που να μιλά για την καθημερινότητα της εποχής εκείνης. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που με οδήγησε να γυρίσω το «Με Λένε Ερνέστο».
Πιστεύεις ότι η παιδική ηλικία για τον ήρωα της ταινίας Ερνέστο –και κατ’ επέκταση για σένα- τελείωσε νωρίς;
Για μένα αυτά που έζησα στην περίοδο της δικτατορίας ήταν κάτι το φυσιολογικό… Ήταν η ζωή μου. Μπορεί να μην καταλάβαινα τις ακριβείς πολιτικές προεκτάσεις αυτών που συνέβαιναν, αλλά κατανοούσα τους λόγους για τους οποίους είχαμε πλαστές ταυτότητες και κρυβόμασταν από τους αστυνομικούς. Μέχρι να γυρίσω το «Ερνέστο» είχαν προβληθεί πάρα πολλά φιλμ που απεικόνιζαν με ακρίβεια τη φρίκη της αργεντίνικης δικτατορίας, αλλά δεν υπήρχε κάποια ταινία που να έδειχνε την αληθινή ζωή των οικογενειών που ζούσαν στην παρανομία.
Πιστεύεις ότι αυτή η ταινία βοηθά στην επούλωση των πληγών που άφησε πίσω της η χούντα στη χώρα;
Για πολύ καιρό υπήρχε κόσμος που δεν μίλαγε για αυτήν την μαύρη περίοδο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε ξεχάσει το τι είχε συμβεί. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις πάλεψαν σκληρά για να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη. Τώρα οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς της δικτατορίας, αλλά και οι περισσότεροι συνεργάτες τους βρίσκονται στη φυλακή. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να επουλώσουμε τις πληγές μας και να κάνουμε τη νεολαία να πιστέψει και πάλι στην πολιτική. Η απαξίωση που έδειχναν οι νέοι άνθρωποι απέναντι στην πολιτική την δεκαετία του ’90 έχει πλέον σταματήσει. Τώρα τα νέα παιδιά ασχολούνται με τα κοινά και έχουν άποψη για τα πράγματα.
Οι ομοιότητες που έχει η Ελλάδα με την Αργεντινή είναι πάρα πολλές, παρά τα χιλιάδες χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δυο χώρες. Είχαμε και εμείς δικτατορία, εφήμερη ανάπτυξη και βαθιά κρίση. Τι πιστεύεις για την σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα;
Πιστεύω, ότι δυστυχώς έχετε πάρει το λάθος δρόμο, όπως είχαμε κάνει και εμείς μετά την κρίση, ακολουθώντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Και γι’ αυτό η γνώμη μου είναι ότι δεν βρίσκεστε ακόμη στο πάτο του βαρελιού. Ελπίζω να καταφέρετε σύντομα να σηκωθείτε στα πόδια σας…
Γιάγκος Αντίοχος yantiochos@athinorama.gr