Η μυρωδιά από το μπαρούτι των αργεντίνικων γηπέδων απλώνεται σαν σύννεφο πάνω από τη Νότια Αμερική, αγγίζει τις πόλεις όπου συνεχίζεται το Κύπελλο Συνομοσπονδιών και σκορπίζει τις ψευδαισθήσεις των ρομαντικών, που νομίζουν ότι η ήπειρος χορεύει τάνγκο και σάμπα. Οι σφαίρες των κακοποιών είναι αυτές που χτυπούν το ντέφι. Εποστρακίζονται και όποιον πάρει ο Χάρος.
Την ίδια ώρα,ο οπαδός της Λανούς είναι νεκρός στην κερκίδα.
Ο αστυνομικός εποπτεύει τους φανατικούς της Μπόκα.
Οι Βραζιλιάνοι χούλιγκαν... ακονίζουν τα νύχια τους
Στην Αργεντινή, ο Χάρος πήρε περισσότερους από 200 αθώους και λιγότερο αθώους φιλάθλους τα τελευταία 30-35 χρόνια. Μόλις την περασμένη Τρίτη, ο αγώνας ανάμεσα στην Εστουδιάντες και τη Λανούς διακόπηκε στο ημίχρονο μόλις μαθεύτηκε ότι υπήρχε νεκρός -από λαστιχένια σφαίρα αστυνομικού- στα επεισόδια που προηγήθηκαν. Η κοινή γνώμη στη φίλαθλη υφήλιο εξέφρασε τον αποτροπιασμό της, αλλά η πατρίδα του θύματος άλλαξε πλευρό, βαριεστημένη. Η εκατόμβη των ποδοσφαιρικών γηπέδων έχει πάψει από καιρό να αποτελεί είδηση στην Αργεντινή.
Από το 2002 κιόλας, η τότε κυβέρνηση της ταλαιπωρημένης χώρας μίλησε για «εθνική κρίση» και σταμάτησε το πρωτάθλημα, βαμμένο από το αίμα 5 νεκρών και δεκάδων τραυματιών από σφαίρες και μαχαιρώματα. Ωστόσο, η κατάσταση επιδεινώθηκε τα χρόνια που ακολούθησαν.
Οι χούλιγκαν ξεκίνησαν από περιθωριακές ομάδες σαν αυτές που λυμαίνονται τα γήπεδα ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, αλλά σιγά σιγά γιγαντώθηκαν και έγιναν, από «πελάτες», αφεντικά. Εν έτει 2013, σχεδόν όλες οι μεγάλες ομάδες της Αργεντινής (και όχι μόνο αυτής) είναι όμηροι εγκληματικών συμμοριών μεταμφιεσμένων σε συνδέσμους οπαδών.
Η παραβατικότητα δεν είναι εξαίρεση, αλλά κανόνας. Το αίμα είναι το επίσημο «νόμισμα» των αργεντίνικων γηπέδων.
Οργανωμένοι
«Barras bravas» αυτοαποκαλούνται τα κλαμπ των οργανωμένων οπαδών. Υπάρχουν τέτοια σε όλα τα μήκη και πλάτη της Λατινικής Αμερικής. Κάποια αντιτίθενται στη βία, άλλα εξάγουν την αλητεία τους στα γήπεδα των γειτονικών χωρών. Στο Μουντιάλ του 2006, στη Γερμανία, οπαδοί αργεντίνικων ομάδων έδωσαν ραντεβού θανάτου σε μία μικρή πόλη στα σύνορα της Τσεχίας και έφεραν πελατεία στα νοσοκομεία της. Στην οδομαχία ανάμεσα σε χουλιγκάνια της Ιντεπεντιέντε και της Μπόκα Τζούνιορς τον Ιούλιο του 2010, στο μακρινό Κέιπ Τάουν, ένας νεαρός ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Τα σεσημασμένα «γεράκια» της βραζιλιάνικης Κορίνθιανς σκότωσαν με φωτοβολίδα ένα 14χρονο Βολιβιανό σε αγώνα του Κυπέλλου Λιμπερταδόρες στη Λα Πας. Το Διαδίκτυο είναι πλημμυρισμένο από βίντεο με τη «θεάρεστη» δράση των χουλιγκάνων και οι σελίδες διαλόγου με απειλές και συνθήματα μίσους. Στην Αργεντινή, πάντως, οι «barras bravas» είναι κανονική μαφία. Μια μικρή Σικελία, στην άλλη άκρη της γης.
Τα αφεντικά των ομάδων είναι βγαλμένα από τα σπλάχνα των οπαδών και έχουν το γενικό πρόσταγμα, χωρίς βεβαίως να χαλάνε το μανικιούρ τους. Οποιος τους προδώσει, εξαφανίζεται από προσώπου γης. Υπολογίζεται ότι τσεπώνουν δεκάδες χιλιάδες πέσος το χρόνο, σε μία χώρα όπου 30% των πολιτών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Στις δικές τους τσέπες καταλήγουν τα κέρδη από το εμπόριο ναρκωτικών, αλλά και όπλων, που γίνεται κάτω από τη μύτη της αδιάφορης αστυνομίας στα γήπεδα. Τα «πιόνια» τους κάνουν τη βρόμικη δουλειά στους δρόμους και στις κερκίδες, με αντάλλαγμα δωρεάν εισιτήρια, μπίρες, χασίς, αμφεταμίνες και πάκο το φτηνό παραισθησιογόνο που κυκλοφορεί ανεξέλεγκτα στα φτωχά barrios του Μπουένος Αϊρες. Οι χαμηλόβαθμοι αναλαμβάνουν ρόλους παράνομου παρκαδόρου γύρω από τα γήπεδα, με αντάλλαγμα 10-15 ευρώ για κάθε πελάτη.
Ουδείς τολμά να τους φέρει αντίρρηση. Οι ίδιοι πουλάνε εισιτήρια των αγώνων στη μαύρη αγορά. Ανάμεσα στους αρχιμαφιόζους και στους στρατιώτες, υπάρχουν οι τραμπούκοι που φροντίζουν για την ομαλή λειτουργία της επιχείρησης, κρατούν στο απυρόβλητο τα μεγάλα κεφάλια και τιμωρούν τους προδότες με μεθόδους που προκαλούν ανατριχίλα. Ο δημοσιογράφος Νικολάς Πατσέκο, μέλος της Ράσινγκ Κλουμπ, βρέθηκε να επιπλέει, δολοφονημένος, μέσα στην πισίνα του αρχηγείου της ομάδας.
Εκβιασμοί
Σε πολλές περιπτώσεις, οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές πέφτουν θύματα εκβιασμών και πληρώνουν γενναία προμήθεια στους «barrabravi - stas», 20%-30% των αμοιβών τους, ώστε να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. «Ειδάλλως μπορεί να χάσουν ξαφνικά το παιδί τους ή τη γυναίκα τους ή να βρουν το σπίτι τους ρημαγμένο», εξηγεί στην «Guardian» ένας μετανοημένος χούλιγκαν των Νιούελς Ολντ Μπόις. Εκόντες-άκοντες, οι ποδοσφαιριστές βαδίζουν μαζί τους βήμα προς βήμα.
Ο τερματοφύλακας της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, Πάμπλο Μιλιόρε, βρέθηκε πρόσφατα στη φυλακή, κατηγορούμενος για την υπόθαλψη ενός φονιά των γηπέδων, από τον καιρό που αγωνιζόταν στη Σαν Λορένσο, την αγαπημένη ομάδα του νέου Ποντίφικα! Το 2011, μία ομάδα κρούσης από χούλιγκαν της ίδιας ομάδας έκανε μαύρο στο ξύλο το διεθνή μέσο Τζόναθαν Μποτινέλι, επειδή «δεν έπαιζε μπάλα».
Η Λιλιάνα Σουάρες ντε Γκαρσία έχασε το γιο της σε επεισόδια έξω από ένα γήπεδο όπου γινόταν αγώνας του Κόπα Αμέρικα, το 1995, στην Ουρουγουάη. Οι δολοφόνοι δεν βρέθηκαν ποτέ. Σήμερα, στα 70 της, είναι πρόεδρος του Συλλόγου Οικογενειών των Θυμάτων της Βίας του Ποδοσφαίρου.
Δεν τρέφει όμως ψευδαισθήσεις. «Η αστυνομία λαδώνεται, οι πολιτικοί λαδώνονται, η διαφθορά βασιλεύει και η δικαιοσύνη πεθαίνει», λέει, δακρυσμένη, η σενιόρα Σουάρες.
Οι Βραζιλιάνοι χούλιγκαν ακονίζουν τα νύχια τους, μέχρι να έρθει η δική τους σειρά. Η δομή των «torcidas» είναι παρόμοια με εκείνη των αργεντίνικων «barras bravas», όπως και η δράση τους. Το Κύπελλο Συνομοσπονδιών και κυρίως το Μουντιάλ που έρχεται προσφέρουν πεδίον δόξης λαμπρόν. Μπορεί οι κακοποιοί των λατινοαμερικάνικων κερκίδων να προτιμούν το ημίφως, αλλά η οσμή του χρήματος αποκλείεται να τους αφήσει ασυγκίνητους.
Open all references in tabs: [1 - 3]