Ο Δημήτρης Εϊπίδης δεν ξεχνά το σινεμά που άνθησε ακριβώς μέσα στην κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας και συνεχίζει να είναι από τα σημαντικότερα του κόσμου
Η άνθηση του σινεμά της Αργεντινής ξεκίνησε τη δεκαετία του ’90 μέσα από τους νέους δημιουργούς που ξεπήδησαν από το διάσημο πλέον Universidad Del Cine, δηλαδή το Πανεπιστήμιο Κινηματογράφου του Μπουένος Αϊρες. Σκηνοθέτες με όραμα, ξεπέρασαν τα στεγανά του παρελθόντος και τροφοδότησαν το κοινό με ταινίες που χαρακτηρίζονται από πειραματισμούς και καλλιτεχνικές αναζητήσεις, από προσωπικά ιδανικά και προσδοκίες και ταυτόχρονα εστιάζουν στην πολύμορφη εικόνα της χώρα τους. Η Αργεντινή βρέθηκε στη δίνη πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, χρεοκόπησε, μπήκε στην εποπτεία του ΔΝΤ και, τελικά, κατάφερε να σταθεί τα τελευταία χρόνια στα πόδια της. Οι κινηματογραφιστές της, από την πλευρά τους, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα από τα καλύτερα σινεμά στον κόσμο, με ταινίες που επικεντρώνονται στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην ομοφυλοφιλία, στις ταξικές διαφορές και στις συγκρούσεις των γενεών.
Το 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1-10 Νοεμβρίου) θα φιλοξενήσει αφιέρωμα στον Σύγχρονο Αργεντίνικο Κινηματογράφο, με ταινίες πρόσφατης παραγωγής που διάλεξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημήτρης Εϊπίδης, όπως η βραβευμένη με Ειδική μνεία στην Εβδομάδα Κριτικής των Κανών «Los Duenos» των Αγκουστίν Τοσκάνο και Εζεκιέλ Ραντούσκι. Το θέμα της, σύγχρονο αλλά και διαχρονικό, αφορά την ιδιοκτησία και τις ταξικές διαφορές. Οι σκηνοθέτες παρακολουθούν τον τρόπο που ζουν οι εργάτες στις εκτάσεις ενός μεγαλοκτηματία. Οταν οι ιδιοκτήτες απουσιάζουν, οι υπηρέτες οικειοποιούνται το σπίτι των αφεντικών, «κλέβοντας» για λίγο τις ζωές τους. Το πνεύμα του Μολιέρου διεισδύει στην ταινία, που κινείται ανάμεσα στη φάρσα και το δράμα.
* Εκ διαμέτρου διαφορετική η ταινία «La Paz» του Σαντιάγκο Λόσα, με ήρωα τον γόνο μιας μεγαλοαστικής οικογένειας με ψυχιατρικά προβλήματα. Υστερα από σύντομο εγκλεισμό του σε κλινική, επιστρέφει στην ασφυκτική περιποίηση της οικογένειάς του, δηλαδή στη λατρεία της μητέρας του, τις στερεοτυπικές διδαχές του πατέρα του, στην αδιέξοδη ερωτική του ζωή. Το διαταραγμένο μυαλό του ψάχνει απεγνωσμένα τη γαλήνη, όμως οι υλικές ανέσεις και οι ανούσιες διαφυγές που του προσφέρονται χτίζουν ολόγυρά του μια αποπνικτική φυλακή…
* Ο Μάρκο Μπέργκερ υπογράφει το δράμα «Hawaii», που χαρακτηρίζεται από σασπένς και ευαισθησία. Στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο σκηνοθέτης χτίζει μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο νέους άντρες. Ο Εουχένιο μένει στο εξοχικό σπίτι του θείου του και γράφει το μυθιστόρημά του. Ο Μαρτίν, άστεγος και άνεργος, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, αναζητά στέγη και δουλειά και δέχεται την προσφορά του Εουχένιο να κάνει κάποιες εργασίες στο σπίτι. Η συνύπαρξη γεννά τη φιλία και σύντομα τον πόθο ανάμεσά τους. Μέσα από την εξέλιξη της σχέσης, ο Μ. Μπέργκερ αφηγείται μια αρχέτυπη ιστορία ταξικής διαφοράς και ήθους που κορυφώνεται με σασπένς και ανθρώπινη ευαισθησία.
* Η αίσθηση πειραματισμού διαπνέει την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Ματίας Πινιέιρο «Viola», διάρκειας μόλις 65 λεπτών, αλλά με αμέτρητες αρετές. Οι ηρωίδες του κάνουν πρόβες στη «Δωδέκατη νύχτα» του Σέξπιρ και ταυτόχρονα γράφουν τις προσωπικές τους ιστορίες. Ζωή και τέχνη στήνουν ένα γαϊτανάκι, με τα ποιητικά σεξπιρικά κείμενα να εναλλάσσονται με φυσικούς διαλόγους και συχνά να επηρεάζουν το ένα το άλλο.
* Με πειραματική διάθεση και ο Λεονάρντο Μπρεζίτσκι στο «Noche». Αντλεί την πρώτη ύλη του από τη φύση, τον θάνατο, τη ζωή και τον ήχο. Ηχος φυσικός, ήχος τεχνητός, αλλά και ο απόηχος των φωνών που χάθηκαν. Ο Λ. Μπρεζίτσκι αφηγείται την ιστορία μιας παρέας νέων ανθρώπων που συγκεντρώνονται σε ένα αγροτικό σπίτι για να τιμήσουν τη μνήμη φίλου τους που αυτοκτόνησε. Η απουσία – παρουσία του είναι έντονη όσο έντονα είναι τα ίχνη που αφήνει ο άνθρωπος στο πέρασμά του από τη ζωή…
* Με ήρωες πέντε νέους που περιφέρονται στο δάσος, η ταινία «Leones» της Χασμίν Λόπες έχει στο επίκεντρο μια συμβολική ιστορία, ενώ η σκηνοθέτιδα παίζει με την κάμερα «σαν να αυτονομείται και να ακολουθεί ένα άλλο πρόσωπο παράλληλα με τους ήρωες». Οι έννοιες του χρόνου και του χώρου καταργούνται. Οι νέοι μιλούν μεταξύ τους αλλά δεν κατανοούν ο ένας τον άλλον. Κινούνται σε έναν φανταστικό λαβύρινθο, παίζουν με τις λέξεις, μέχρι που μία από αυτούς αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πάει καλά…
* Η Μπάρμπαρα Σαρασόλα–Ντέι στη δική της ταινία «Deshora» παρατηρεί τον τρόπο με τον οποίο ένα τρίτο πρόσωπο διαταράσσει την καθημερινότητα ενός ζευγαριού σε μια φυτεία καπνού. Ο Ερνέστο και η Ελένα έχουν μακρόχρονη σχέση και προσπαθούν να κάνουν παιδί. Μαζί τους θα μείνει ο Χοακίν, ο νεαρός ξάδερφος της Ελένα, ο οποίος προσπαθεί να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά. Καταπιεσμένα πάθη οδηγούν τους ήρωες σε απρόβλεπτες συμπεριφορές, με τη δημιουργό να διεισδύει στο οικογενειακό κύτταρο, προκαλώντας τις ισορροπίες του.
Β.ΤΖ.