ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΡΝΑΒΟΥ
ομότιμης καθηγήτριας ΑΠΘ
Στις αρχές Αυγούστου υπήρξε επιλεκτική «χρεοκοπία» της Αργεντινής. Πυροδότησε προπαγάνδα λόγου αλλά και χρήσης σκηνών του 2001 από video αρχείου για εκφοβισμό όσων αμφισβητούν τους μονόδρομους και τολμούν να αρθρώσουν εναλλακτικό λόγο.
Η πρόσφατη απόφαση 68/304, των αρχών Σεπτεμβρίου, του ΟΗΕ δικαιώνει την Αργεντινή. Υποστηρίζει την τακτική της. Ενθαρρύνει κάθε μελετημένη, διεκδικητική προσπάθεια αναδιάρθρωσης χρέους στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για θρίαμβο που επετεύχθη βέβαια -και απαιτείται αυτό να τονισθεί- από συλλογική προσπάθεια των G77 και της Κίνας. Πάρθηκε με 124 ψήφους υπέρ, 11 κατά και 41 αποχές συμπεριλαμβανομένων χώρων της ΕΕ. Απείχε και η Ελλάδα (!), μια υπερχρεωμένη χώρα.
Υπό το φως της αποχής της Ελλάδας από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ αξίζει να ξαναφέρει κανείς στο προσκήνιο την ένταση του πολιτικού διαλόγου, τις αντεγκλήσεις, τις κραυγές, τα ντεσιμπέλ των αρχών του Αυγούστου στη Βουλή και τα κανάλια.
Η επιλεκτική χρεοκοπία (καθεστώς και όρος που είχε ισχύσει και στην Ελλάδα κατά το PSI αλλά «λησμονήθηκε» αφού δεν ταίριαζε δεόντως με τις κατασκευές που προωθήθηκαν για να υπογραμμίσουν τον υποτιθέμενο νέο καταποντισμό της Αργεντινής σε αντιδιαστολή με τη «σωτηρία» της Ελλάδας) παρουσιάστηκε ως τελική κατάρρευση της κοινωνίας και της οικονομίας της Αργεντινής. Τα βίντεο του ζοφερού για την Αργεντινή έτους 2001 ανασύρθηκαν για να δυσφημήσουν τη χώρα, και να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες, να τους περάσουν άλλη μια φορά τη γραμμή ότι η ελληνική μνημονιακή λύση ήταν μία και μοναδική. Η αξιωματική αντιπολίτευση λοιδορήθηκε για ό,τι είχε δηλώσει στο παρελθόν για τις αρχικές πρωτοβουλίες της Αργεντινής, την έξοδό της από το ΔΝΤ και τη χάραξη μιας στρατηγικής αναδιάρθρωσης του χρέους της σε μια επώδυνη αλλά συγκροτημένη διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης και συμβιβασμού με τους δανειστές της.
Οι Ελληνες δεν έχουν παρά να συγκρίνουν το θόρυβο των πρώτων ημερών του Αυγούστου 2014 με τη σιωπή, περίπου απόλυτη, που συνόδευσε τη θετική για την Αργεντινή απόφαση 68/304 του ΟΗΕ των αρχών του Σεπτεμβρίου που έδειξε περίτρανα ότι τον Αύγουστο υπήρξε και βιασύνη και χάλκευση.
Το 2001 η Αργεντινή έκανε στάση πληρωμών απαλλάσσοντας το λαό της από ένα μεγάλο κομμάτι του δημόσιου χρέους. Με μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις επετεύχθη συμφωνία για την αποπληρωμή του 40% των οφειλομένων.
Τα hedge funds (oι γύπες τύπου Σίνγκερ) θεώρησαν ότι είχαν μια χρυσή ευκαιρία μεγάλου, γρήγορου κέρδους αν υπονόμευαν τη συμφωνία και μπλόκαραν τη διαδικασία. Ζήτησαν από το αμερικανικό δικαστήριο να εκδώσει απαγόρευση αποπληρωμής των μεγάλων τραπεζών αν πρώτα τα ίδια δεν εισέπρατταν το 100% της αξίας των ομολόγων που είχαν αγοράσει με λιγότερο του 5% της ονομαστικής τους αξίας - ρύθμιση που θα έπρεπε στη συνέχεια να ισχύσει για όλους τους δανειστές - και σε πρώτη φάση το πέτυχαν. Εβαλαν θρυαλλίδα έκρηξης στη συμφωνία της κυβέρνησης της χώρας με τις μεγάλες τράπεζες. Αυτό οδήγησε, πράγματι, σε μεγάλη οικονομική και πολιτική αναστάτωση στην Αργεντινή αλλά και άρνηση να συμμορφωθεί και προσφυγή σε αρμόδιες διεθνείς αρχές. Υπάρχει ήδη μια θετική εξέλιξη με την απόφαση του ΟΗΕ.
Αυτό που εντυπωσιάζει στα καθ' ημάς, είναι η σιωπή όσων κραύγαζαν τον Αύγουστο. Μια απόφαση τεράστιας αξίας -για την αποτελεσματικότητα των συλλογικών προσπαθειών περιορισμού της ασυδοσίας των διεθνών κερδοσκόπων- πέρασε στα ελληνικά ΜΜΕ και τον πολιτικό διάλογο στα «ψιλά γράμματα».
Το εφιαλτικότερο είναι ότι η χώρα μας δεν συντάχθηκε στον ΟΗΕ με τα δικά της συμφέροντα και δεν ήταν αλληλέγγυα!