Τα τελευταία χρόνια και σε επίπεδο Εθνικών ομάδων έχει αποδειχτεί ότι οι ομάδες που προχωράνε σε μεγάλες διοργανώσεις όπως Παγκόσμιο Κύπελλο ή Euro είναι αυτές που έχουν καλούς ή έστω κανονικούς προπονητές.
Ο Ντελ Μπόσκε πριν κάτσει στην Εθνική Ισπανίας είχε προπονήσει την Ρεάλ, η Ιταλία είχε τον Λίπι και τον Πραντέλι, η Βραζιλία επέλεξε τον Σκολάρι, η Ουρουγουάη ή η Χιλή που στο Μουντιάλ της Αφρικής τα πήγαν εξαιρετικά είχαν τον Ταβάρες και τον Μπιέλσα αντίστοιχα. Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας αυτός είναι.
Η Αργεντινή από την άλλη τα τελευταία χρόνια αποφασίζει να πηγαίνει στις μεγάλες διοργανώσεις χωρίς προπονητή. Μεγάλος και τρανός ο Ντιέγκο Μαραντόνα, αλλά προπονητής δεν είναι, τι να κάνουμε. Η Αργεντινή το κατάλαβε στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής.
Τώρα επιλέγει να πάει στον Μουντιάλ της Βραζιλίας με τον Αλεχάντρο Σαμπέγια. Το βιογραφικό του αν και είναι στα 59 του, με εξαίρεση την διετία στην Εστουντιάντες, σχεδόν ανύπαρκτο, η δε εικόνα που παρουσίασε η Αργεντινή στα προκριματικά από μέτρια ως κακή, όσο δε για τις επιλογές του, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.
Στο εναρκτήριο παιχνίδι της Αργεντινής σε αυτό το παγκόσμιο Κύπελλο ο Σαμπέγια εμφανίζεται ως άλλος Αλέφαντος να ανακαλύπτει πράγματα που δεν συνάδουν με την ποιότητα και την ιστορία της Αργεντινής. Ξεκινά με ένα κάτι σαν 3-5-2, χρησιμοποιώντας επί της ουσίας πέντε στόπερ στην αρχική ενδεκάδα. Τους τρεις που έπαιζαν όντως ως στόπερ για να προσέχουν όλοι μαζί τον Ντζέκο (Γκαράι, Φερνάντες, Καμπανιάρο), άλλον έναν ως αριστερό μπακ (Ρόχα) και έναν ακόμη ως αμυντικό χαφ (Μασεράνο). Ναι ξέρω ότι η φυσική θέση του Μασεράνο είναι αμυντικό χαφ, αλλά η απάντηση είναι απλή. Κάποτε... Διότι εδώ και τρία χρόνια παίζει στόπερ και πλέον μέσα στο γήπεδο συμπεριφέρεται ως στόπερ, όπως φάνηκε ξεκάθαρα και στο ματς με τους Βόσνιους.
Σε αυτούς τους πέντε παίκτες ο Σαμπέγια πρόσθεσε τον Σαμπαλέτα (ως δεξί μπακ χαφ) και τους Ντι Μαρία και Μάξι Ροντρίγκες ως εσωτερικούς μέσους. Και άντε ο Ντι Μαρία έπαιξε φέτος εκεί λόγω της πραγματικά σπουδαίας έμπνευσης του Κάρλο Αντσελότι για να τον χωρέσει στην ενδεκάδα της Ρεάλ. Ο Ροντρίγκες από που και ως που εσωτερικός μέσος;
Μπροστά από όλο αυτό το μπερδεμένο πράγμα των πέντε στόπερ των δύο εξτρέμ που προσποιούνταν τους χαφ και του Σαμπαλέτα, τοποθέτησε τοθς Μέσι και Αγκουέρο ως επιθετικό δίδυμο. Περίμενες λοιπόν να αρχίσει το ματς και να δεις τι ακριβώς είχε σκαρφιστεί αυτός ο προπονητής που επέλεξε αυτό το “πράγμα” για την Αργεντινή. Δεν είχε σκαρφιστεί απολύτως τίποτα! Το σχέδιο ήταν παιδικό, σαν αυτό που φτιάχναμε στις αλάνες, ούτε καν στα χωμάτινα γήπεδα, όταν παίζαμε 10χρονια παιδιά. “Εσείς οι επτά άμυνα, εμείς οι τρεις επίθεση...”
Ετσι το σκέφτηκε και ο Σαμπέγια. “Εσείς οι επτά παίζεται άμυνα, ο Ντι Μαρία κουβαλάει την μπάλα και μπροστά ο Μέσι και ο Αγκουέρο έχουν τέτοια ποιότητα που κάτι θα κάνουν...”. Ασφαλώς και αυτό το πράγμα δεν μπορούσε να περπατήσει. Μέσι και Αγκουέρο ήταν εκτός παιχνιδιού γιατί η μπάλα δεν έφτανε ποτέ σε αυτούς και τα πολλά, πάρα πολλά στόπερ της Αργεντινής απλώς προσπαθούσαν να σταματήσουν τους Βόσνιους. Ακόμη και ο Σαμπέγια το κατάλαβε, ή κάποιος στο ημίχρονο του το είπε, ότι η Αργεντινή δεν πάει πουθενά με αυτόν τον τρόπο και στην ανάπαυλα, παρά το γεγονός ότι η ομάδα του ήταν μπροστά στο σκορ με 1-0, έκανε δύο αλλαγές. Εκτός ο ένας από τους τρεις στόπερ (Καμπανιάρο), εκτός και ο Μάξι Ροντρίγκες και μέσα ο Γκάγκο και ο Ιγκουαϊν.
Αυτό ήταν ας πούμε πιο λειτουργικό. Οχι ορθολογικό, αλλά από αυτό που ξεκίνησε σαφώς πιο κατανοητό. Ο Μέσι μετατράπηκε σε χαφ για να υπάρξει κάποιος να κουβαλήσει την μπάλα, ο Ντι Μαρία απελευθερώθηκε και έπαιζε δίπλα στον Μέσι (έτρεχαν παράλληλα...) και οι Αγκουέρο, Ιγκουαίν ήταν το επιθετικό δίδυμο. Οι άλλοι έξι έμειναν πίσω από την μπάλα μονίμως. Ακόμη και ο Σαμπαλέτα ένα μπακ που ανεβαίνει συχνά, σπάνια το έκανε... Για πρώτη φορά σε Μονυτιάλ της σύγχρονης εποχής εμφανίστηκε το σύστημα 6-0-4!!! Μοναδικό.
Παρά ταύτα με κάποιο τρόπο λειτούργησε. Η Αργεντινή δεν έτρωγε πολλές φάσεις, ο Μέσι κουβαλούσε μπάλα από πολύ πίσω, ο Ντι Μαρία του έδινε μονίμως στήριγμα και ο Αγκουέρο με τον Ιγκουαϊν άρχισαν κάπως να τροφοδοτούνται. Η Αργεντινή με αυτή την κίνηση του Μέσι από πίσω, έφτιαξε κάποιες φάσεις και ένα δεύτερο πολύ ωραίο γκολ που πέτυχε ο ίδιος και κάπως έτσι πήρε το ματς.
Κόντρα σε μία καλύτερη ομάδα από την Βοσνία όμως, ούτε αυτό μπορεί να περπατήσει για πολύ. Ομάδα χωρίς κεντρικούς χαφ και κυρίως χωρίς προπονητή δεν μπορεί να πάει ψηλά. Και δεν θα είναι ευθύνη του Μέσι νομίζω. Ανεξάρτητα από το αν θα είναι καλά ή όχι ο ίδιος, αν η Αργεντινή συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο της αλάνας και όχι οργανωμένο, είναι απίθανό να πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο.